كاركردهاي اخلاقي عقل درمواجهه با اديان از منظر وسيره امام رضا عليه السلام

عقل به عنوان عنصري تاثير گذار مي تواند منجر به زيست اخلاقي در ارتباط با ديگران شود. مواجهه با اصناف و اقشار مختلف، الزامات اخلاقي متناسب با خود را در بر دارد. ارتباط با صاحبان و باورمندان به اديان يكي از اين ابعاد ارتباطي را شكل مي دهد. انديشه و روش امام عليه السلام در ارتباط با اديان و نحله هاي فكري مختلف مبتني بر عقلانيتي است كه حضرت اخلاق و توجه به مسائل اخلاقي را از نشانه ها و اسباب چنين عقلانيتي مي داند و بدون آن عقل را ناقص و ناتمام برمي شمرد.بر اين اساس عملكرد اخلاقي مناسب با اديان و نحله هاي مختلف مي تواند به عنوان الگويي ارزشمند پيش روي ما باشد. حضرت با توجه به عنصر عقلانيت در نوع مواجه خود با اديان در ارتباط كلامي و غير كلامي همچنين در مسئوليت اخلاقي نسبت به متدينان به ديگر اديان و نيز قضاوت اخلاقي و استدلال آوري براي حق به عنصر عقلانيت توجه داشته اند . رهاورد چنين عقلانيتي- كه ما به روش توصيفي تحليلي و مبتني بر سيره و سخن امام رضا عليه السلام استخراج نموده ايم- توجه به حق محوري و هدايت به عنوان سرمايه اصلي اين تعامل است.اصل مواجهه منطقي، انگيزه و نيت اخلاقي، انصاف در تعامل با اديان، رعايت اخلاق در پرسشگري واستدلال آوري وهمزباني به مثابه روش اخلاقي از مواردي است كه در نوع گفتگوها و برخوردهاي حضرت با اديان با تمركز بر عقلانيت قابل مشاهده است.