انقلاب اسلامي ايران و گفتمان جديد محيط زيستي

بحران هاي محيط زيستي، يكي از بزرگترين چالش هايي است كه در قرن حاضر، بشر با آن، روبه رواست. شدت بحران هاي محيط زيستي از يك سو، رهبران جهان را ناگزير به واكنش و عكس العمل نموده و حفاظت از محيط زيست را در اولويت برنامه هاي ملي و بين المللي آن ها، قرار داده است. از سوي ديگر، عالمان حوزه ي محيط زيست را به انديشيدن راه چاره و يافتن راه حل هاي علمي، براي حفاظت محيط زيست، واداشته است، كه منجر به خلق گفتمان هاي متعدد براي حفاظت محيط زيست، شده است. اين گفتمان ها، فضاي ذهني، علمي و عملي حاكم بر كنشگران اجتماعي و سياسي حوزه ي محيط زيست را نشان ميدهند. در عين حال، يك نگاه كلان و تاريخي را در حوزه ي سياستگذاري محيط زيست، در اختيار قانونگذاران و سياستگذاران قرار مي دهد و به آنان اين امكان را فراهم مي كند تا با نگاه به گذشته، نقش مؤثرتر و مفيدتري در آينده ي سياستگذاري محيط زيست، ايفا كنند. اين تحقيق، كه با شيوه ي توصيفي- تحليلي، انجام گرفته است، نشان مي دهد كه از ميان همه ي گفتمان هاي جهاني، گفتمان محيط زيستي انقلاب اسلامي كه توسط رهبران، عالمان و صاحب نظران حامي انقلاب، بسط و گسترش يافته است از موثريت بيشتري، براي حفظ محيط زيست و مقابله با چالش هاي محيط زيستي، برخوردار است و از اين جهت بايد اين گفتمان را توسعه و گسترش داد تا بحران هاي محيط زيستي را مهار كرد.