ارتباط اخلاقي زيستن با مؤلفه موقعيت شناسي

اخلاقي زيستن به عنوان يك مهارت، نيازمند فراگيري و بسترسازي بسياري از امور است. يكي از زمينه هاي تاثيرگذار در زيست اخلاقي، مؤلفه موقعيت شناسي و آگاهي است. آگاهي را در نه در معناي تجربي و دانشي آن، بلكه به معناي بازشناسائي شرايط قرارگيري فرد در يك محيط خاص و نحوه عملكرد او در قبال محيط در نظر مي گيريم كه نهايتا برون داد آن رعايت حقوق افراد ديگر و آسيب نزدن به آن‎هاست. موقعيت ناشناسي به سان يكي از زمينه هاي صدور رفتارهاي غير اخلاقي، لزوما با ناخودآگاهي و ناديگرآگاهي همراه است. بنابراين موقعيت شناسي با سه مولفه در ارتباط است: خودشناسي، ديگرشناسي و شناخت شرايط همچنين ناموقعيت شناسي در ايجاد توهم اخلاقي بودن فرد يا حتي پندارداشتِ ديني بودن او تاثير دارد. موقعيت ناشناسي بويژه در سطح اخلاق سازماني به عنوان آفتي مهم است. بنابراين در اين حوزه، اخلاقي بودن متضمن طرح هميشگي اين سوال براي فاعل كنش گر است كه «آيا اين رفتار يا گفتار من، آسيبي به كسي مي رساند»؟ به همين دليل آسيب شناسي رفتار يا گفتار خود زمينه ساز اخلاقي زيستن فرد است و رويكرد حداقلي براي اخلاقي بودن را سامان مي دهد. اين جستار شاخصه اي ساده براي حداقل اخلاقي بودن ارائه مي كند: موقعيت شناس باش!