رابطه لذت و سعادت در نظام اخلاقي ابن سينا

مسئله لذت و سعادت و رابطه بين اين دو از مسائل مهمي است كه در نظام هاي فلسفي و اخلاقي از دير باز در بين فلاسفه و علماي اخلاق مطرح بوده است. ابن سينا هم از جمله حكيماني است كه همانند سقراط، افلاطون و ارسطو به مسئله لذت و سعادت به طور مبسوط پرداخته است. او با تبيين و توصيف حقيقت لذت و الم و بيان اقسام آن دو، قصد عبور از لذات جسماني به سوي لذت عقلي و روحاني دارد، و در نهايت ابتهاج را به عنوان بالاترين مرتبه لذت كه ويژه مجردات،علي الخصوص حق تعالي است، معرفي مي نمايد.ابن سينا حقيقت لذت را ادراك امر خوشايند در نفس آدمي مي داند.او اين ادراك را از سنخ علم حضوري به شمار آورده و معتقد است بر اساس حضور صورت هاي حسي يا خيالي يا مفاهيم عقلي در ذهن اقسام مختلفلذت و الم پديد مي آيد.از نظر وي تمامي اين اقسام در رشدو تعالي يا انحطاط جسماني و روحاني انسان نقش داشته و سعادت و شقاوت نيز جز همان ادراك لذت و الم نيست. در اين مقاله كه با روش توصيفي-تحليلي به نگارش درآمده، «رابطه لذت و سعادت در نظام اخلاقي ابن سينا» مورد بحث و بررسي قرار گرفته است. به زعم نگارنده نظام اخلاقي ابن سينا با عنايت به مسئله لذت و ارتباط و پيوند آن با سعادت قابل بحث و بررسي مي باشد.از نظر ابن سينا سعادت، غايتي است كه از فرايند نظر و عمل پديد مي آيد؛يعني نخست بايد استكمال قوه نظري حاصل شود، آنگاه در مرحله بعدي، استكمال قوه عملي به واسطه اخلاق حاصل گردد.