بررسي تطبيقي ساختار و محتواي داستان پرندي (پكهيرو) و منطق‌الطير عطار

انتخاب بيان تمثيلي و نمادين براي انتقال ضمني مقاصد و مفاهيم به مخاطبان از شيوه‌هاي متداول عرفاني است. عرفان خود در بستر تكويني جامعه‌اي پديد آمده كه با تهاجم اقوام متجاوز رو به رو بوده است. بيان صريح ما في الضمير در چنين شرايطي تبعات زيانباري در بر داشته و طبعاً روي‌آوري به روش‌هاي نمادين و اغلب در غالب داستان از اقتضاآت اين گونه جوامع است. جايگاه ادبيات داستاني ايران به خاطر پيشينه‌ي قديمي و چندهزار ساله و نيز غني بودن آن باعث شده كه بر ادبيات جهاني تأثيرگذار باشد. به‌طوري كه نه تنها آثار اقوام شرق مانند شبه‌قاره كه از يك خانواده‌ي زباني و ريشه‌ي فرهنگي و ادبي مشترك هستيم بلكه نويسندگان و شاعران غربي هم از آثار قلّه هاي ادبيات و عرفان ما متأثر باشند. داستان «سيمرغ» در منطق الطير كه داستاني تمثيلي است و سير الي الله و هفت وادي سلوك را برمي‌شمارد و تأثيرگذاري آن بر داستان «پرندي» و ادبيات پاكستان كه به روايت خود نويسنده در متن داستان، از عطار تأثير پذيرفته است خود گوياي اين مدعا است. در اين مقاله سعي شده كه به مقايسه‌ي تطبيقي و بررسي اين دو داستان از لحاظ محتوا و ساختار (با تكيه بر عناصر داستان) و همچنين نوع نگاه و تأثيرپذيري نويسندگان اردوزبان از ادبيات ايران بپردازيم.