ترجمه ادبي و بررسي زبانشناختي عناصر داستان

امروزه ترجمه به لطف زبانشناسي جديد يك شاخه علمي محسوب ميشود و از سوي ديگر تجارب و دستاوردهاي بزرگان زبان و ادبيات، دستمايه فعالان عرصه ترجمه قرار گرفته است. بنابراين ترجمه با استفاده از دو بال نيرومند علم و فن توانسته است به دوران بلوغ و شكوفايي خود نزديك شده و نقش بسزايي در توسعه علم و ادب اين كهن بوم ايفا كند. از ديدگاه زبانشناسي جديد عناصر زباني از جمله واژگان داستان را مي توان به مهره هاي يك شطرنج تشبيه كرد كه هر مهره نقشي خاص را ايفا مي كند بطوريكه تغيير در جايگاه هر مهره موازنه روابط موجود در شبكه زباني را بر هم ميزند. هنگاميكه عناصر زباني در بافت ادبيات و فرهنگ واقع مي شوند شكل پيچيده تري به خود مي گيرند. در اين بافت كلامي، عناصر زبان از جمله واژگان وسيله و ابزار گفتگو محسوب نمي شوند بلكه در اينجا خود هدف نويسنده يا شاعر واقع ميشوند. فاولر (Roger Fowler) نظريه پرداز حوزه منظورشناسي (1) معتقد است كه هرچه نويسنده انجام ميدهد از طريق زبان است (Fowler,1989:48) بنابراين از طريق بررسي زبانشناختي، نشانه شناختي زبان و عناصر داستان مي توان به ويژگيهاي ادبي داستان دست يافت.