تصوير سازي و توصيف در داستان هاي بيژن نجدي

در بين داستان نويسان دهه هاي شصت و هفتاد در ايران كار هاي اندك بيژن نجدي جايگاه خاصي دارد. مانند بهرام صادقي و هوشنگ گلشيري، نجدي نيز از نويسندگاني بود كه با شاعري آغاز كرد، سپس به داستان نويسي روي آورد. البته بهرام صادقي و هوشنگ گلشيري از شاعري دست كشيدند و فقط به داستان پردازي پرداختند، اما بيژن نجدي تا پايان عمر، هم داستان مي نوشت و هم شعر ميگفت. به طوري كه با در آميختن داستان و شعر توانست در عرصۀ داستان نويسي فارسي سبك خاصي براي خود ايجاد كند. بدون اين كه كسي قبل از او اين كار را در پيش گرفته باشد. آميختگي شعر و داستان در آثار بيژن نجدي حالتي شعرگونه به داستان هاي وي داده است. يكي از اين عوامل شاعرانگي در آثار داستاني نجدي تصوير سازي ¬و توصيف است. نجدي با استفاده از سه عنصر عاطفه، تخيّل و اسلوب در داستان هاي خود به تصوير سازي پرداخته است. وي با استفاده از چهار عنصر شعري تشبيه، شخصيت بخشي، جاندارپنداري و حس آميزي تصوير هاي جالب و ظريفي در داستان هاي خويش خلق نموده است. در اين جستار ابتدا به تعريف ايماژ و ماهيت آن ميپردازيم و در ادامه با تكيه بر صور خيال موجود در شعر، عوامل و عناصر شاعرانگي در داستان هاي بيژن نجدي را مورد بررسي قرار ميدهيم و در انتها با برشمردن انواع تصوير، به واكاوي گونه هاي آن در داستان هاي نجدي ميپردازيم.