آموزش و پژوهش كارآفريني، راهكاري براي ارتقاء رشته‌هاي علوم انساني

چكيده پژوهش حاضر رويكردي به اهميت آموزش و پژوهش كارآفريني درعلوم‌انساني است. هدف اصلي مقاله، بررسي ميزان تأثيري‌است كه ارائه آموزش كارآفريني و پژوهش در زمينه كارآفريني در رشته‌‌هاي علوم انساني خواهد داشت. روش تحقيق‌به‌كاررفته‌در‌اين‌پژوهش از نوع توصيفي- پيمايشي‌است وابزارپژوهش نيز پرسشنامه‌اي محقق ساخته باروايي‌تأييد شده و پايايي (89/0) مي‌باشد. جامعه آماري اين تحقيق عبارت است از خبرگان آموزش كارآفريني در دانشگاه تهران، وزارتخانه علوم، تحقيقات و فناوري، وزارتخانه آموزش و پرورش و مؤسسات كارآفريني خصوصي كه از ميان جامعه آماري هدف، تعداد 40 نفر از صاحب نظران آموزش كارآفريني به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند.باتحليل نظرات خبرگان آموزش كارآفريني با استفاده از مدل آماري (خي دو) و آزمون (فريدمن) نشان داده شده است كه مي‌توان با آموزش و پژوهش كارآفريني، جايگاه رشته‌هاي علوم انساني را با توجه به چند شاخص، از جمله تقويت روحيه رسيدن به كسب و كار يا احراز شغل، رشد استقلال طلبي، انگيزه پيشرفت و رقابت اقتصادي، خلاقيت بالاتر و ريسك‌پذيري ارتقاداد. همينطور در طي اين تحقيق اين نتيجه به دست آمده‌است كه ارائه آموزش و انجام پژوهش در زمينه كارآفريني در رشته‌هاي علوم انساني بيشترين تاثير را در رشد استقلال طلبي دانشجويان دارد، سپس در رشد خلاقيت تأثيرگذار مي‌باشد و در نهايت به ترتيب، در تقويت روحيه رسيدن به كسب و كار يا احراز شغل و انگيزه پيشرفت و رقابت اقتصادي تأثير‌گذار مي‌باشد. واژه‌هاي كليدي: ‌علوم‌انساني،كارآفريني،كسب‌وكار،استقلال‌طلبي،‌ رشدخلاقيت، انگيزه پيشرفت و رقابت اقتصادي