نابساماني آموزش در زندگي بي معنا بر پايه نگاهي انتقادي به آراي اروين يالوم

از مهم‌ترين موضوعات فلسفي، روانشناختي و دينيِ انسان در عصر كنوني، معناي زندگي است كه فلاسفه و متفكران تعاريف متعددي درباره‌ي معناي زندگي ارائه داده‌اند. پرسش از معناي زندگي يكي از مهمترين مسائلِ بشر امروز است كه فلاسفه و متفكران بنام، هركدام جداگانه به طرح ديدگاه‌هاي مختلف خود در باب معناي زندگي پرداخته‌اند. پرسش اصلي اين مقاله به اين قرار است: چگونه آموزش در زندگي بي معنا بي خانمان و بي اثر خواهد بود؟ دستاوردهاي اين پژوهش عبارتند از: 1. از آنجايي كه بي معنايي زندگي با احساس پوچي و تهي بودن آن در سرتاسر زندگي همراه است، آموزش نيز در فضاي زندگي معنادار، اثربخش و پايدار و در دنياي بي معنا و دستخوش پوچي، بي اثر و بي پناه خواهد بود. بنابر اين، معناي زندگي سرپناه آموزش است و بدون آن، آموزش بي خانمان و سرگردان خواهد بود؛ 2. ياددهي و يادگيري در اين نظرگاه نيازمند معناداري زندگي ياددهنده، معناداري زندگي يادگيرنده، و معناداري زندگي حاكم بر ساختاري است كه يادگيرنده و ياددهنده در آن بسر مي برند. 3. پيدا كردن مهارت در فقرة مسئوليت پذيري، پذيرش منطقي مرگ (=مرگ انديشي)، و مواجهة درست با عشق، كمك به ديگري، و مي تواند ما را از پرتگاه پوچي نجات داده و آموزش را اثربخش و قدرتمند كند؛ 4. اگر چهار دلواپسي گفته شده به روايت يالوم، يعني مرگ، آزادي، تنهايي و پوچي بر فرد و جامعه غلبه يابد طبيعي است كه در اين فضا شاهد هرج و مرج در آموزش خواهيم شد. 5. معنادار كردن زندگي و در پي آن برخورداري از آموزش پويا صرفاً امر شخصي نيست بلكه ساختارها، نهادها، قوانين، برنامه ريزي ها، و سياست گذاري ها همگي بايد در ريل اين معناداري حركت كنند تا بتوانيم از پايگاه علوم انساني و اجتماعي ادعا كنيم مقدمات آموزش اثربخش فراهم است.