بررسي و ارزيابي حداقل جريان زيست محيطي با استفاده از روش هاي هيدرولوژيكي (مطالعه موردي: حوضه آبخيز طالقان)

با توجه به اهميت جريانهاي زيست محيطي رويكردهاي متفاوتي بدين منظور توسعه پيدا كرده است. رودخانه ها در معرض تأثيرات مختلفي از جمله هيدروليك، سدها و كانال هاي آبياري قرار دارند. مطالعات مختلفي براي حذف اثرات منفي اين ساز ها بر روي رودخانه ها انجام شده است. پژوهش هاي تعيين حقابه پايدار زيست محيطي، يكي از مواردي مي باشد كه جهت تعديل اثرات اقدامات زيست محيطي به كار مي روند، اما نتايج آنها همچنان وابستگي به روش دارد. در تحقيق حاضر با استفاده از سه روش هيدرولوژيكي تنانت (مونتا)، روش منحني تداوم جريان (FDC) و روش اسماختين ب حقابه زيست محيطي حوضه آبخيز طالقان تعيين گرديد. نتايج نشان داد كه حداقل آبي كه لازم است تا اكوسيستم منطقه دچار انحطاط نشود و جريان پايدار زيست محيطي در حوضه برقرار باشد، در روش تنانت (مونتا)، در فصل هاي بهار و تابستان m3/s 89/3 و در فصل هاي پاييز و زمستان m3/s 30/1 مي باشد. در روش منحني تداوم جريان (FDC)، مقدار Q محاسبه شده به روش منحني تداوم جريان m3/s 3/3 مي باشد و در نهايت در روش اسماختين Q90 برابر با m3/s 1/3 برآورد شد. دامنه تغييرات اعداد محاسباتي نشان از نزديك بودن مقادير به سه روش دارد. روش مونتا براي فصول بهار و تابستان مقادير بيشتري را براي حقابه زيست محيطي ارائه كرده است.