جايگاه معماري سنتي در تحقق توسعه پايدار و عمران شهري

The Place of Traditional Architecture in Realizing Sustainable Development and Urban Development

امروزه بافت عموم شهرها و ساختمانهاي كشور مغاير با مباني فرهنگي جامعه است. اين مغايرت سبب نوعي تضاد ميان فرم هاي شهري و فرايندهاي اجتماعي گشته، فرم هاي شهري مدرني كه برخواسته از تفكرات پوزيتيويستي بوده و در تقابل با فرايندها و ساختارهاي اسلامي نوعي تضاد را با خود به همراه دارد. اين تضاد ساختاري سبب گرديده تا فرم هاي ايجاد شده توسط طراحان نه تنها كارايي و عملكرد مطلوب خود را نداشته كه فرايندهاي اجتماعي و الگوهاي رفتاري درون اين فرم هاي شهري نيز مجالي براي نقش آفريني در شهر پيدا ننمايند. اين مقاله با روش توصيفي با بازنگري بنيادي فرم هاي به جاي مانده از معماري سنتي، سعي دارد به كشف فرايندها و اصولي كه خالق اين فرم ها بوده اند نايل گردد. جستجو در گذشته با هدف يافتن نكات ارزشمند و مثبت آثار گذشته و كسب تجربه از آن راهكاري است براي برون رفت هنر و معماري از بحران پيش روي. اميد است با كشف اين اصول بتوان پيام معماري اسلامي را به معماران اين عصر انتقال داد. در پايان بر اين باوريم كه انتقال اصول معماري اسلامي در معماري امروز به ما اين امكان را خواهد داد تا با استفاده از تكنولوژي ها و مقدورات زمان حال، بتوان اصول معماري اسلامي را بازخواني نمود..