شماره ركورد كنفرانس :
4789
عنوان مقاله :
ماده تاريك دو عضوي ناوردا-مقياس
عنوان به زبان ديگر :
Scale-Invariant Two Component Dark Matter
پديدآورندگان :
ايازي سيد ياسر syaser.ayazi@semnan.ac.ir دانشكده فيزيك، دانشگاه سمنان ، سمنان؛ , محمد نژاد احمد a.mohamadnejad@alumni.ut.ac.ir دانشكده فيزيك دانشگاه آزاد اسلامشهر ، اسلامشهر؛
عنوان كنفرانس :
نهمين كنفرانس ملي فيزيك ذرات و ميدان ها
چكيده فارسي :
در اين مطالعه ما يك مدل وراي مدل استاندارد را كه ناوردا مقياس است و مي تواند به طور همزمان مساله ماده تاريك و سلسله مراتب را توضيح دهد، بررسي مي كنيم. دراين مدل ما، يك اسكالر و يك اسپينور را به عنوان ماده تاريك دو مولفه اي در نظر مي گيريم. علاوه بر اين يك ميدان اسكالن به عنوان يك واسطه به مدل اضافه مي شود. نكته جالب در مورد مدل ما اين است كه با توجه به شرايط ناوردا- مقياس، در مقايسه با مدل هاي ماده تاريك دو عضوي ديگر داراي پارامترهاي مستقل كمتري است. در اين مقاله امكان ارزيابيهاي اخترفيزيكي و آزمايشگاهي كانديداهاي ماده تاريك دو مولفه اي بررسي شده است و نشان داده شده كه بيشترين سهم را درچگالي ماده تاريك مشاهده شده توسط ماده تاريك اسپينوري تعيين مي شود. قابليت شناسايي مستقيم ذرات ماده تاريك مورد مطالعه قرار گرفته واپاشي نامرئي هيگز براي كنار گذاشتن بخشي از فضاي پارامتر مدل مورد استفاده قرار مي گيرند
چكيده لاتين :
We study a scale invariant extension of the standard model which can explain simultaneously dark matter and the hierarchy problem. In our set-up, we introduce a scalar and a spinor as two-component dark matter in addition to scalon field as a mediator. Interesting point about our model is that due to scale invariant conditions, compared to other two-component dark matter models, it has lower independent parameters. Possible astrophysical and laboratory signatures of two-component dark matter candidate are explored and it is shown that the most contribution of observed relic density of dark matter can be determined by spinor dark matter. Detectability of these dark matter particles is studied and the direct and invisible Higgs decay experiments are used to rule out part of the parameter space of the model. In addition, the dark matter self-interactions are considered and shown that their contribution saturate this constraint in the resonant regions.