بازنمايي مؤلفه‌هاي فرهنگي در كتاب‌ چهار جلدي زبان فارسي تأليف دكتر صفارمقدم

زبان به عنوان مهم ترين ابزار ارتباطي در توليد و بازتوليد هويت و فرهنگ ويژه هر ملت ايفاي نقش مي‌كند. در تمامي تعاريف مربوط به هويت بر اين نكته تأكيد مي شود كه هويت ويژگي است كه موجب تمايز و تشخص مي شود و وجه تمايز با ديگران است. هويت در دو حوزه شكلي (محدوده جغرافيايي، ابنيه تاريخي، پوشاك و جز آن) و محتوايي (ارزش ها، افتخارات، آداب و رسوم و جز آن) از خلال مواجهه با غير و بر بستري از تعاملات اجتماعي معنا مي يابد. فرهنگ را مهم ترين و پايدارترين خصيصه محيط و زمينه اي مي دانند كه كنش در آن رخ مي دهد و داراي سه سطح است. در لايه يا سطح اول مظاهر فرهنگي اعم از الگوهاي رفتاري و مصنوعات بشري جاي دارد. لايه دوم به ارزش ها و لايه سوم به باورها اختصاص دارد. مؤلفه فرهنگي به عنوان يكي از ابعاد هويت ملي خود از عناصر متعددي تشكيل شده است. در مقاله حاضر با هدف بررسي نحوه سياست‌گذاري در حوزه تهيه متون آموزشي زبان فارسي به غيرفارسي زبانان،‌ تلاش شده است به روش تحليل محتواي كيفي به بررسي دوره چهار جلدي كتاب «زبان فارسي» (آموزش زبان و فرهنگ ايران به غيرفارس زبانان، جلد اول: درس هاي پايه، جلد دوم: پايتخت ايران، جلد سوم: ايران امروز و جلد چهارم: تاريخ، فرهنگ و تمدن ايران) كه جامعه آماري اين پژوهش را تشكيل مي‌دهند، بپردازد و ميزان و نحوه ارائه مؤلفه هاي فرهنگي به عنوان يكي از ابعاد هويت ملي را بررسي كند. مؤلفه‌هاي بررسي شده عبارتند از: رسوم و سنن ملي، هنرهاي بومي و ملي، مشاهير و بزرگان، زبان و ادبيات ملي، باورها و ارزش هاي ديني، ارزش هاي انقلابي، اماكن تاريخي. نتايج نشان مي‌‌دهد نوع و نحوه عرضه مؤلفه‌هاي فرهنگي در اين دوره چهار جلدي متفاوت است.