نقش الگويي امام صادق (ع) در استفاده از شيوه هاي مختلف در آموزش معارف الهي

هريك از ائمه به تناسب شرايطي كه به دست مي داد، شيوه اي خاص در آموزش معارف الهي اختيار مي كردند. دوران امام صادق )ع( مملو از آشوب هاي سياسي، اجتماعي، علمي و ديني بود؛ به اين معنا كه از يك طرف قيامهاي متعدد عليه بني اميه شكل گرفته بود و عباسيان هم در صدد به دست گرفتن قدرت بودند و از طرف ديگر با پيدايش نهضت ترجمه با ترجمه كتابهاي فلسفي، كلامي و ديني از كشورهايي چون يونان مواجه شدند و از طرف سوم نيز شاهد جذب مردم از سوي مذاهب فقهي اهل سنت به تحريك عباسيان بودند؛ فلذا آن امام همام )ع( از فرصت درگيري هاي ياد شده به احسن وجه استفاده نموده و كاري را كه ساير ائمه به دليل شرايط سياسي و اجتماعي آن زمان، به ندرت موفق به انجام آن شدند، به سرانجام رساندند و آن تعليم شاگردان متعدد و متخصص در زمينه علوم مختلف از جمله معارف الهي بود. در اين زمينه نيز از شيوه هاي مختلفي چون: تشويق به علم آموزي، آموزش با توجه به مقتضيات زمان، شاگردپروري، نخبه پروري، آموزش در سكوت، آموزش با توجه به ظرفيت افراد، استفاده از فرصت ها، آزادانديشي و منطق گفتگو، احتجاج و مناظره، نداشتن تعصب مذهبي،جذب مخالفين، نگاه جهاني داشتن، نبود مرزبندي اجتماعي در عين وجود مرزبندي علمي بهره جستند. اين تحقيق با هدف آشنايي با سيره امام صادق )ع( در آموزش معارف الهي و تخصص پروري براي گسترش علم و جهاني شدن آن با استفاده از روش تحليلي – توصيفي مي باشد.