بررسي تطبيقي رئاليسم جادويي «صدسال تنهايي» گابريل گارسيا ماركز و «طوبي و معناي شب» از شهرنوش پارسي‌پور

رئاليسم جادويي، سبكي است كه از طريق آميزش واقعيت و خيال و خلق شخصيت‌هاي فراواقعي صادر مي‌شود. نويسندگان اين سبك با به كارگيري شگردهاي خاص روايي و مضامين اساطيري و تاريخي و نيز عناصر جاري در فرهنگ جوامع‌شان، آثاري با مختصات مخصوص به خود خلق مي‌كنند. در ايران نيز با توجه به پيشينۀ وجود افسانه‌ها و باورهاي بومي، رئاليسم جادويي مورد توجه نويسندگان واقع شده‌است. ورود استعمار انگليس به منطقه‌ي جنوب و وجود باورهاي بومي در جنوب باعث شد رئاليسم جادويي در اين منطقه بسيار بيشتر از مناطق ديگر مورد استقبال واقع شود كه خانم شهرنوش پارسي‌پور از نامداران اين سبك هستند. اگرچه دو رمان «صد سال تنهايي» و «طوبي و معناي شب» زاييدة دو فرهنگ و انديشة متفاوت‌اند، اما به‌لحاظ محتوا شباهت سبكي و محتوايي دارند. وجود يك زمينة تاريخي مشابه، همـراه بـا معرفـي قهرمانـان تـاريخي - ملّـي ايـن دوره‌ها در هر دو كتاب مشترك است. از ديدگاه محتوا، هر دواثر، بيان‌گر آشفتگي‌ها و گره‌هاي روحـي نـسلي اسـت كـه مدرنيته، ايمان و اعتقاد آنان را به چالشي جدي كـشانده اسـت. هر دو نويسنده از سبك رئاليسم جادويي براي بازنمايي فرهنگ و جامعة خود استفاده‌مي‌كنند. محتواي هر دو رمان بازخواني رقابت سنت و مدرنيته، تنهايي، تضاد و همراهي واقعيت تلخ و پوچ‌گرايي است كه به مسخ افراد جامعه مي‌انجامد. فضاي وهم‌آلود و اغراق‌آميز و متعفن هر دو رمان كه از جنبه‌هاي بارز رئاليسم جادويي به شمار مي‌آيد توانسته است ذهن خواننده و مخاطب داستان‌ها را با شرايط اجتماع كه دو نويسنده در آن زندگي كرده‌اند آشنا سازد.