بررسي تطبيقي مضامين فكاهي چند تن ازفكاهه سرايان عصر انحطاط و عبيد زاكاني

ادبيات آيينه ي تمام نماي جامعه است و مي توان در چارچوب آن،حوادث گوناگوني را در اجتماع مشاهده كرد.گاه اين نمود به صورت فكاهه است. فكاهه مطلب خنده داري است كه بر خلاف طنز،حالت پرخاشگرانه ندارد و از خوش¬مشربي مايه مي گيرد و چيزهاي عجيب و غريب و خصوصي را دست مي اندازد. فكاهه پديده¬ي هنري اصيل اجتماعي در وصف مسايل انساني مي باشد.اين فن جنبه هاي اجتماعي گوناگوني دارد؛گاه صرفا براي خنداندن مخاطب وگاه براي تأديب اوست وگاه هدف ازآن، بيان دردهاي جامعه و آگاه كردن مردم مي باشد.اشخاص فكاهي ازلحاظ موقعيت اجتماعي متعلق به طبقه و جايگاه خاصي نيستند،بلكه ازاشخاص مهم وسرشناس گرفته تا افراد ساده و گمنام و ازلحاظ سطح دانش ومعلومات نيز از آدم هاي عامي و بي سواد تا افراد عالم و اديب، در ميان آنان يافت مي شود.عبيد زاكاني از فكاهه سرايان و فكاهه نويسان ايران در قرن هشتم و ابوالحسين جزّار،ابن دانيال وسراج الدين ورّاق از فكاهه سرايان عرب درقرن هفتم مي باشند. اين مقاله برآن است كه مضامين فكاهي عبيد زاكاني را با مضامين فكاهي اشخاص ياد شده در عصرانحطاط بررسي نمايد. واژگان كليدي:بررسي تطبيقي، فكاهه، عصر انحطاط، عبيد زاكاني، مضامين فكاهي