تحليل معناشناختي شعر فارسي در دهه‌هاي 1360-1380 ايران

در اين تحليل، الگوهاي معنايي موجود در اشعار دهه‌هاي 1360-1380 ايران استخراج شده‌اند و تحليل معنايي در زمينة حوزه‌هاي معنايي، روابط معنايي و قاعده‌كاهي معنايي در آنها صورت گرفته است. از آنجا كه سوگند ريشه در فرهنگ ما دارد و همواره در متون نظم و نثر شاعران و نويسندگان، به طور برجسته‌اي نمايان است، درنتيجه ابيات استخراج‌شده ابياتي هستند كه در آنها سوگند به كار رفته است. شعر دهه‌هاي 1360 تا 1380 هجري شمسي كه شعر انقلاب و دفاع مقدس را در بر مي‌گيرد، بعدي عرفاني ـ مذهبي دارد زيرا شعراي اين دو دهه در فضايي مذهبي تنفس كرده‌اند و با انقلاب و هشت سال جنگ روبرو بوده‌اند. در اين پژوهش با مطالعة حدود هفتاد اثر منظوم از سي شاعر معاصر ( سالهاي 1360 تا 1380 ) و تهيۀ پيكره‌اي دستي، به تحليل معناشناختي اين تركيبات پرداخته‌ايم. با اين تحليل معنايي، نگارنده برآن است كه ببينند آيا عبارات سوگندي فقط به دليل موزون بودن بعضي از كلمات بر روي محور هم‌نشيني به وجود آمده‌اند؟ يا اينكه انتخاب اين واژه‌ها داراي معيار خاصي است؟ و اينكه تأثير عوامل برون زباني ( تحولات اجتماعي – سياسي ) بر انتخاب سوگندواژه‌ها چگونه قابل بحث است.