تشريح و تفسير هفت پيكر نظامي بر اساس عناصر درام در فن شعر ارسطو

ترجمۀ اشعار نظامي خصوصاً هفت پيكر به زبان هاي متفاوت، نشان از قدرت بيان و نفوذ كلام اين شاعر در برقراري ارتباط و تبادل سخن در خارج از مرزهاي فرهنگي و هنري سرزمينش را دارا است. در حقيقت هفت پيكر حاصل پرسه هاي بي وقفه شاعر در جهان لابيرنتي و مواج خويش است، جهاني كه مسيرش تكامل و ارزشش معرفت است. نوع چينش ساختار روايي موجود در اشعار نظامي تصويرسازي هاي مبتكرانه و عالمانۀ شاعر است. تمامي اين اوامر ما را به شناخت و درك بهتر عناصر نمايشي موجود در اين اثر سوق مي دهد. كه يكي از بي بديل ترين راه ها استفاده از عناصر ساختار موجود در درام ارسطويي است. هدف از مطالۀ پيشِ رو دستيابي به درونمايۀ نمايشي هفت پيكر نظامي، از منظر درام ارسطويي بوده است. ليكن اين اشعار تنها به واسطۀ قدرت قواعدِ كلاسيك موجود در درام ارسطويي چون آغاز، ميانه، پايان،كشمكش و... است كه امكان خودنمايي در چنين اثر منظومي را فراهم مي سازد. در پژوهش فوق جهت تجزيه و تحليل يافته ها از شيوۀ توصيفي و همچنين بررسي اشعار نيز به صورت تحليلي -كيفي بر اساس مؤلفه هاي موجود در ساختار درام ارسطويي استفاده گرديده. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه هفت پيكر نظامي بدليل دارا بودن پتانسيل نمايشي و ويژگي هاي بارزي چون كشمكش، زبان و لحن، اوج زمان و مكان، گره افكني، تعليق و ...، خصوصاً شخصيت هاي كنشگري چون بهرام، منجمان، كسري، نعمان و غيره امكان هرگونه اقتباس و برداشت تازه اي را براي نگارش نمايشنامه و ديگر گونه هاي نمايشي براي نويسندگان فراهم مي آورد.