مفاهيم خير و شر از متون كهن ايران باستان تا شاهنامه فردوسي

خير و شر و رويارويي و مقارنه آن ها از مفاهيم اصلي انديشه ايراني هاي قبل و بعد از اسلام مي باشد. اين مقاله با هدف بررسي اين مفاهيم در متون كهن ايران باستان و بازتاب آن ها در شاهنامه فردوسي نوشته شده و تلاش گرديده طي آن به پرسش هايي پيرامون جايگاه و معناي خير و شر در متون كهن ايران باستان و شاهنامه فردوسي پاسخ داده شود. روش پژوهش به كار رفته توصيفي ـ تحليلي بوده و طي آن ابتدا مفاهيم خير و شر در قديمي-ترين متون ايراني چون اوستا، مينوي خرد، وزيدگي هاي زادسپرم و بندهش مورد بررسي قرار گرفته و سپس جايگاه اين مفاهيم در شاهنامه فردوسي به بحث گذاشته شده است. در نهايت نويسنده به اين نتيجه رسيده كه مفاهيم خير و شر به كار برده شده در شاهنامه با اين كه بازتاب كاربرد آن ها در متون و باورها و آيين هاي كهن ايراني است؛ اما فردوسي اين مفاهيم را به طور مطلق در شاهنامه استفاده نكرده و وجود اين دو نيرو در شاهنامه به معناي تقسيم سياه و سفيدي انسان ها و سرزمين ها و موجودات به عنوان خير مطلق يا شر مطلق نمي باشد.