بررسي و مقايسه عنصر «زمان» از ديدگاه جرالد پرينس و ژرار ژنت در دو داستان از هاروكي موراكامي (بيد نابينا، زن خفته) و (ميمون شيناگاوا)

رويدادهاي نقل شده در روايت بر محور زمان سازمان دهي مي شوند . يكي از راه هايي كه باعث عيني شدن اين امر انتزاعي مي شود ، كنش روايت است . بر مبناي تحليل ساختارگرايان ، زمان يكي از مؤلفه هاي اصلي پيشبرد هر روايت است كه به همراه علييت ، خط داستان را پيش مي برد . جرالد « پرينس » (1942 ) و « ژرار ژنت »( 2018 – 1930 ) دو نظريه پردازِ ساختارگرا ، در ارتباط با زمان در روايت ، ديدگاه هايي را بيان مي دارند كه ما به مقايسه اين دو ديدگاه و بررسي آنها در دو داستان كوتاه « بيد نابينا ، زن خفته » و « ميمون شيناگاوا » از هاروكي موراكامي مي پردازيم . و در آخر به اين نتيجه مي رسيم كه ژرار ژنت براي اين كه يكي از پيچيده ترين مفاهيم روايت شناسي ، يعني مسئله زمان را با الگوي ساده تري ارائه دهد « فاصلة زماني » و « مدت زمان روايتگري » در ديدگاه پرينس را حذف كرده ؛ مبحث « سرعت روايت » در ديدگاه پرينس را با دو مفهوم جداگانة « تداوم » و « بسامد » تعريف مي كند . افزون بر آن ژنت با توجه به ديدگاه هاي نظريه پردازان ديگر در باب زمان ، كاركرد آن و گونه هاي آن در روايت ، نظريه هاي ديگر روايت شناسان را جرح و تعديل كرده و تعريفي جامع تر و كامل تر را مطرح مي كند . پژوهش حاضر به شيوه پژوهشِ توصيفي - تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي انجام شده است.