مرگ‌انديشي، انواع و خصوصيات آن در داستان مدرنيستي فارسي (بررسي موردي بوف كور، عزاداران بيل، سنگر و قمقمه‌هاي خالي، ملكوت، شازده احتجاب، خروس)

مرگ و تصويرِ آن در داستان‌هاي مدرنيستي فارسي يكي از مقوله‌هاي برجسته و تكرارشونده است. در داستان‌هاي مدرنيستي شخصيتِ داستان پيوسته به مرگ مي‌انديشد و دربارة آن سخن مي‌گويد. گاهي مرگ در داستان‌هاي مدرنيستي حضور دارد و شخصيت‌هاي داستان مرگ را تجربه مي‌كنند. همچنين گاهي وسايلِ مرتبط با مرگ در داستان برجسته و پررنگ هستند. اين خصوصيات باعث مي‌شود كه نياز به تحليل و بررسيِ اين مؤلفه در داستان‌هاي مدرنيستي وجود داشته باشد و نتوان به‌سادگي از كنار آن گذشت. تحليل و دسته‌بندي انواع مرگ‌انديشي و بررسيِ خصوصياتِ آن، هدف اين پژوهش بوده است. حضورِ مرگ در داستان به‌تنهايي نشان‌دهندة اين است كه راويِ داستان به اين موضوع مي‌انديشيده است. بر اساس تحليلِ داستان‌هاي برگزيده، اين نتيجه به دست آمد كه فكر كردن به مرگ، در بعضي از داستان‌ها ماية آرامش شخصيت داستان است و در مواردي باعث ترس او مي‌شود. در بعضي از داستان‌ها مرگ پديده‌اي فجيع است و در بعضي ديگر يك واقعيت پوچ است. همچنين پيوستگي مرگ با زندگي يكي از خصوصيات داستان‌هاي مدرنيستي است. همچنين نتيجه گرفته شد كه گاهي چند خصوصيتِ مرگ در يك داستان ديده مي‌شود، حتي اگر اين خصوصيات با يكديگر متناقض و متضاد باشند. واژه‌هاي كليدي: مرگ‌انديشي، شخصيت، مدرنيسم، ادبيات داستاني فارسي.