شخصيت پردازي وهوش هيجاني در مقامات بديع الزمان همداني وبوستان سعدي شيرازي

مقامات بديع الزمان همداني از با ارزش ترين متون در ادبيات عربي است كه همواره مورد توجه ادبا ونويسندگان بوده است. شخصيت پردازي وداستان نويسي بديع الزمان چنان زيبا بوده كه مورد توجه ادبا وحتي عامه مردم قرار گرفته است. سعدي نيز در داستان پردازي وشخصيت پردازي در بوستان وحتي گلستان به شيوايي پرداخته است. تمام عناصر داستان رادر حكايت هاي خود بكار برده است. اين دو نويسنده گرانسنگ از لحاظ روانشناسي نيز شخصيت هاي داستانيشان بي شباهت نيست. شخصيت هاي مقامات وبوستان هردو به صورت يكسان از هوش هيجاني خود براي پيش برد اهداف خود استفاده مي كردند وتكدي گري آنها يا از طريق سخنوري وبلاغت زبانشان بوده، يا به كمك درماندگي وبيان وضعيت ظاهري خود بوده است.در اين جستار تلاش بر آن است كه روش توصيفي-تحليلي شخصيت پردازي وهوش هيجاني در مقامات بديع الزمان همداني وبوستان سعدي مورد بررسي قرار گيرد.وبا توجه به نظرية هوش هيجاني مطرح در حوزة روانشناسي، شخصيت متكدي مورد بررسي ومطالعه قرار گيرد. تحليل روانشناختي شخصيت متكدي روشن مي كند كه آنان به لحاظ شخصيتي افرادي باهوش هيجاني بالايي بوده وبا بهره گيري از آن، رفتارها وكنشهاي خويش را اصلاح مي كردند.