مطالعه ي تطبيقي اسطوره ي «ققنوس» در شعر نيما يوشيج و پل الوار

اسطوره ي «ققنوس» يا «فنيكس» يكي از مهم ترين اسطوره هاي ادبي در ادبيات غرب و شرق است. آن چه كه باعث توجه شعرا و نويسندگان به اين اسطوره شده است، ابعاد گوناگون و مفاهيم متنوع و غني آن است. «ققنوس» نماد تولدهاي پياپي و نيل به جاودانگي است. بدين ترتيب، مضمون اصلي اين اسطوره، غلبه بر زمان و غلبه بر فنا يا ميرايي است. مقاله ي حاضر مطالعه ي تطبيقي اسطوره ي «ققنوس» در شعر دو شاعر همعصر ايراني و فرانسوي، نيما يوشيج و پل الوار، است. نيما يوشيج، پدر شعر معاصر ايران، و پل الوار، يكي ازپيشگامان شعر سوررئاليست فرانسه، هريك تأثيرعميقي بر شعر فارسي و فرانسه در قرن بيستم و نيز بر شاعران پس از خود داشته اند. به عبارت ديگر، شعر اين دو شاعر نقطه ي عطف گذار از شعر سنتي به شعر نو و نقطه ي اوج تحول شعر در قرن بيستم در دو كشور ايران و فرانسه است، پديده اي كه ظهور «ققنوس» در شعر اين دو شاعر را به روشني توجيه مي كند. در اين تحقيق، با تكيه بر تئوري ادبيات تطبيقي دانيل هانري پاژو، تئوريسين فرانسوي، كه مطالعه ي تطبيقي متون را بدون توجه به فاصله ي زماني و مكاني دو اثر ادبي قابل اجرا مي داند، از نقد تخيل و نقد موضوعي نيز در مطالعه ي اسطوره ي «ققنوس» در شعر اين دو شاعر، استفاده خواهيم نمود.