منصب قاضي و امر قضاوت در آثار شاعران دورۀ مغول و ايلخاني

آثار ادبي همواره بازتاب ذهن و زبان مردم مي‌باشند و شاعران دغدغه‌هاي زمانه خود را در آثارشان به نظم و نثر مي‌كشند. از جمله مسائل اجتماعي كه در نگاه شاعران در ادوار مختلف مورد توجه قرار گرفته است؛ عدالت و متوليان آن يعني دستگاه قضا مي‌باشد. هجوم مغول به ايران، زمينه‌ساز نوعي هرج و مرج در امور اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي شد كه نظام قضايي از اين هجوم بي‌تأثير نماند و مي‌توان گفت؛ آسيب هم ديد. بي‌عدالتي در جامعه فراگير شده و شاعران اين دوره به خوبي اين بي‌عدالتي و فساد دستگاه قضايي را به تصوير كشيده‌اند. با تكيه بر اين سوال كه قاضيان و امر قضاوت در انديشه شاعران اين دوره از تاريخ ايران چگونه تداعي شده اند؟ سعي شده تا در اين مقاله با روشي توصيفي و تحليلي به اين سوال پاسخ داده شود. نتايج و بررسي داده‌ها نشان مي‌دهد كه شعر، زبان اصلاحات اجتماعي آن عصر شده و شاعران اين دوره بدين وسيله به نقد منصب قاضي و نهاد قضا پرداخته اند تا به زعم خود از بيشتر شدن تعدي‌ها جلوگيري كنند.