بررسي سبك زباني ديوان ضياء الدين خجندي

با وجود اين كه در قرن ششم و هفتم ادبيات ما به غناي والايي از نظر بياني و سبكي نائل آمده است، اماآن گونه كه انتظار مي رود، ضياءالدين خجندي مورد توجه ادبا و دانشمندان قرار نگرفته است. چنان كه تاكنون كار قابل توجه و بايسته اي در شناساندن شاعر و آثارش به ويژه پژوهش مستقلي در ديوان او، صورت نگرفته است. تلاش اين پژوهش در آن است كه سبك شاعري و ويژگي هاي زباني اين شاعر نام آشنا رابرجسته نمايد. به همين منظور، در اين مقاله تلاش شده، ويژگي هاي زباني اشعار ضياءالدين خجندي در سه سطح آوايي،واژگاني و نحوي بررسي و تحليل شود. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد ضياء خجندي هم تحت تاثير شاعران پيش از خود است و بسياري از ويژگي هاي زباني سبك خراساني و هم نشانه هاي زباني سبك عراقي در اشعارش به وفور ديده مي شود كه حكايت از زباني روان تر از سبك شاعران خراساني دارد. واژه هاي كليدي: