بررسي فعل هاي پيشوندي در تاريخ سيستان

سابقه ي استفاده از فعل هاي پيشوندي در زبان ايراني به دوره ي باستان مي رسد؛ در دوره ميانه برخي ازپيشوند هاي به كار رفته در فارسي باستان ، متروك مي شود و تعدادي ديگر با اندكي تغيير به فارسي دري راه پيدا مي كند و شماري در رديف پيشوند هاي زايد قرار مي گيرد. امروزه بسياري از پيشوند هاي به كار گرفته شده در فارسي ميانه، همچنان به همان صورت به حيات خويش ادامه مي دهند . در اين پژو هش در آغاز به انواع پيشوند هاي به كار رفته در تاريخ سيستان نگاهي گذرا شده است و سپس از لحاظ دستوري ومعنايي و كاربرد هر يك از آنها در جمله و مطابقت دستوري فعل هاي پيشوندي با ويژگي هاي سبكي و دستوري اين دوره، مورد بررسي قرار گرفته است . بر اساس اين پژوهش بسامد فعل هاي پيشوندي كتاب مذكور نسبت به متون دوره ي اخير بسيار بالاتر است و برخي از فعل هاي پيشوندهاي آن ، معادلي برابر با فعل ساده و مركب دارند وتعدد وجوه فعلي از ويژگي هاي سبكي اين دوره است و انواع پيشوندي كهن ساختار، متروك، زايد ووپيشوند هاي بي تأثير در معني ، آنهايي كه تضاد معنايي ايجاد مي كنند در تاريخ مذكور داراي بسامد هستند.