آركائيسم در شعر مهدي اخوان ثالث

باستان گرايي يا آركائيسم يكي از ويژگي هاي زباني و سبكي اشعار نيمايي مهدي اخوان ثالث(م. اميد) است. باستان گرايي يعني به كاربردن كلمات مهجور و غير متداول. در زبان امروز يكي از تكنيك هاي تبديل زبان گفتار به زبان شعر، باستان گرايي است و شايد پس از وزن و قافيه پرتأثيرترين راههاي تشخص بخشيدن به زبان، كاربردآركائيك زبان باشد، يعني استعمال الفاظي كه در زبان روزمره و عادي به كار نمي روند. در شعر نو كساني چون مهدي اخوان ثالث، شاملو، دكتر شفيعي كدكني و هوشنگ ابتهاج(هـ.ا. سايه)، از اين ويژگي بسيار بهره برجسته اند و ارزش خاصي براي صورت ها كهن قائل بوده اند.توجه اخوان به آثار گذشته ي زبان فارسي و عشق و علاقه ي او به فرهنگ پرباري كه بر دوش زبان است ، شعرش را تجلي گاه بسياري از عناصر زبان كهن كرده است .كهن گرايي اخوان ثالث در دو بخش كهن گرايي واژگاني و كهن گرايي نحوي قابل بررسي است و در اين تحقيق به بررسي اين ويژگي ها در گزيده اي از اشعار مهدي اخوان ثالث پرداخته شده است.