روش‌شناسي نورپردازي در مستند نگاري وضعيت براي آثار كاغذي و نسخ خطي

مستند نگاري به‌عنوان استنادي علمي از يك اثر تاريخي فرهنگي، مرجعي از وضعيت امروز براي آينده الزامي انكارناپذير است. اين وضعيت موجود توسط مستند نگاري بر پايه عكس مي‌تواند ازدياد استفاده از اصطلاحات كثير و تخصصي از هر اثر را كاهش دهد. دراين‌بين بررسي فني توسط روش عكاسي نور مرئي عمومي‌ترين و در دسترس‌ترين روش براي متخصصان مستند نگاري در موزه‌ها و حفاظت گران محسوب مي‌شود. آن‌طور كه بايست در نظر داشت ثبتي كه در اين روش انجام مي‌پذيرد حداكثر اطلاعات بصري موجود از وضعيت اثر را فراهم آورده و روندي قابل استناد را طي كند. نورپردازي مهم‌ترين شاخص در اين مسئله بوده كه موجب به وجود آمدن روش‌هاي متفاوت اجرايي در آن شده است. هركدام ازاين‌روش‌هاي نورپردازي باهدف نماياندن بخشي از ويژگي‌هاي آثار كاغذي مي‌توانند مؤثر باشند كه استفاده از آن‌ها مستلزم دانستن نوع اطلاعات حاصل از هر روش دربسته روند اجرايي ويژه آن است. در اين مورد براي آثار كاغذي 5 روش معمول نورپردازي نرمال، مايل مستقيم، مايل غيرمستقيم، عبوري و آينه‌اي مورداستفاده قرار گرفت. اطلاعات حاصل از هركدام ازاين‌روش‌ها بسته به جنس، رنگ، شفافيت، بافت، براقيت و ويژگي‌هاي فني متفاوت را ارائه مي‌كند. حال‌آنكه اين مسئله در ابتدايي‌ترين جزء روند مستند نگاري، با كمترين امكانات موجود، لازمه به‌كارگيري اين روش‌هاي نورپردازي مقدماتي در موزه‌ها را با فراهم آوري بستر بازآموزي مسئولان مستند نگاري موزه‌ها و فارغ‌التحصيلان حفاظت امكان پژوهش‌هاي دقيق‌تري را در اين حوزه ميسر مي‌سازد.