ارزيابي مكاني زماني ميزان اثربخشي اقدامات صورت گرفته در راستاي كاهش آلودگي هواي تهران

امروزه يكي از معضلات مهم شهر تهران آلودگي هوا است. هوايي كه تنفس مي‌كنيم يك ميراث طبيعي است كه حيات بدون آن ناممكن مي‌باشد. در ايجاد آلودگي هواي شهر تهران عوامل مختلفي تأثيرگذار هستند كه تردد وسايط نقليه مهم‌ترين آن‌ها محسوب مي‌شود. تاكنون درباره آلودگي هوا و تأثيرات آن تحقيقات مختلفي انجام‌گرفته است ولي كماكان شاهد بحران آلودگي هوا هستيم. در اين پژوهش با استفاده از سيستم اطلاعات مكاني به بررسي تغييرات شش آلاينده مهم هواي تهران در بازة سال‌هاي 1385-1394 پرداخته‌شده است. پس‌ازآنجام بررسي‌هاي آماري بر روي‌داده‌هاي دريافتي از شركت كنترل كيفيت هوا و داده‌هاي هواشناسي، چهار روز سال كه جابه‌جايي آلاينده‌ها كمترين تأثيرپذيري را از عوامل جوي داشته‌اند، انتخاب شدند. سپس با پياده‌سازي شش روش درون‌يابي، بهترين آن‌ها بر اساس شاخص خطاي جذر ميانگين مربعات انتخاب گرديد. پپس‌ازآن نقشه پهنه‌بندي هر يك از آلاينده‌ها در چهار زمان از سال به مدت ده سال تهيه و با استفاده از آن‌ها روند آلودگي هوا بررسي و آشكار گرديد كه تغييرات ناگهاني يا كاهشي محسوس در ميزان آلودگي هوا اتفاق نيفتاده است. افزون بر آن الگوي مكاني پراكنش آلاينده‌ها در سال‌هاي پياپي با روش همبستگي مكاني، تجزيه‌وتحليل و مشخص شد كه تغييرات قابل‌توجهي در اين موضوع نيز به وجود نيامده است. نتايج نشان داد كه تصميماتي كه براي مهار آلودگي هواي تهران اتخاذشده، علي‌الخصوص طرح‌هاي محدوديت ترافيك و به‌ويژه طرح زوج و فرد نتوانسته‌اند تغيير ملموسي در ميزان و الگوي پراكنش آلودگي هواي تهران ايجاد نمايند.