بررسي رابطه سبك هاي تفكر با خودكارآمدي پژوهشي

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين سبكهاي تفكر و خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان دانشكده هاي علوم پزشكي مشهد(پرستاري و مامايي، داروسازي، پزشكي و دندانپزشكي) انجام شد. جامعه آماري در اين تحقيق شامل دانشجويان تحصيلات تكميلي دانشكدههاي پرستاري و مامايي، داروسازي، پزشكي و دندانپزشكي در سال تحصيلي -96 1395بود كه تعداد آنها در كل 6954نفرميباشد كه از اين تعداد 364نفر با روش نمونه گيري، طبقه اي نسبتي به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. براي جمعآوري دادهها از پرسشنامه هاي سبكهاي تفكر استرنبرگ و خودكارآمدي پژوهشي صالحي استفاده شد. تحليل دادهها با استفاده از نرم افزار SPSSانجام شد، نتايج حاصل از تحليل رگرسيون نشان داد كه خودكارآمدي پژوهشي از طريق سبكهاي تفكر قابل پيشبيني است و از بين خرده مؤلفه هاي سبكهاي تفكر سه خرده مؤلفه، قانونگذار، تك سالار و آزادمنشانه قادر به پيشبيني خودكارآمدي پژوهشي ميباشند، آزمون تي مستقل نشان داد كه بين دانشجويان مرد و زن به لحاظ خودكارآمدي پژوهشي تفاوت معناداري وجود ندارد و همچنين نتيجه حاصل از آزمون تحليل واريانس يكراهه بيانگر اين بود كه بين دانشجويان دانشكده هاي مختلف تفاوت معناداري به لحاظ خودكارآمدي پژوهشي وجود ندارد.