تازيانه هاي اعتراض درشعر مقاومت

يكي ازويژگي هاي قابل تأمّل درادبيات پايداري معاصر،وجودنوعي شعرترديدواعتراض است كه عمدتاًبه شكل عنصر«‌خود اتّهامي»يا«محاكمات دروني» درآثاربرخي ازسخن سرايان به چشم مي خورد.فجايع ناشي ازحوادث عاشورايي، موجدنوعي حزن و اندوه در دل هاي عاشقان مكتب سرخ شهادت،شده است.اين تأسّف و تأثّر گاهي دربارة محتواي فرهنگ عاشورا،يعني بازتاب اين سؤال است كه «چه شد؟» وگاهي نيز مربوط به پيام اين حماسه، يعني«چه بايد كرد؟» مي باشد.هدف نگارنده دراين پژوهش، بررسي بازخوردشاعران متعهّدمعاصرازنحوةبرخوردغيرمسئولانةشيعه نماهاي متظاهر، باهمان پيام نهضت عاشوراونگرش هاي ترديدگونه واعتراض آميزدرشعرمقاومت است كه معمولاًباالقاي نوعي خوداتّهامي وباصدايي ازتازيانه هاي سرزنش وتوبيخ درشعراين دوره انعكاس يافته است. ازجمله نتايج اين پژوهش مي توان به اين مورداشاره كردكه برخي از شاعران مقاومت، به نهضت عاشورا و پيامدهاي آن از زاوية انقلابي و حماسي‌اش نگريسته اند؛ اين شاعران، شيعه و دنياي اسلام را از اين كه از حادثه عاشورا تنها به گريه و ماتم بسنده كنند و درس تعهّد اجتماعي و تلاش و تحرّك سياسي نگيرند، به شدّت نكوهش مي كنند و آنان را پيروان واقعي سالار شهيدان كربلا نمي دانند.