كاركرد عناصر زيبايي شناسي در شعر قيصر امين پور

حس زيبايي و زيبايي شناسي منشأ الهي دارند و با روح انسان ها عجين و همراه بوده اند. اين زيبايي در حوزه هاي مختلف هنري و از جمله شعر جلوه گر است. زيبايي در شعر معاصر تنها منحصر به آرايه هاي ادبي نيست؛ بلكه ابعاد جديدتري همچون فرم گرايي را نيز در بر گرفته است. پژوهش حاضر بر آن است تا كاركرد عناصر زيبايي شناسي را در شعر قيصر امين پور به روش كيفي از نوع تحليلي– توصيفي بررسي كند. امين پور از چهره هاي برجسته ي شعر معاصر و نسل دوّم انقلاب است. يافته ها نشان مي دهد كه شاعر ابتكار و نوآوري خلّاقانه اي در زمينه ي واژه سازي و تركيب آفريني دارد. او در ضمن واژه هاي محاوره اي، اصطلاحات كنايي را هم در خدمت محتوا قرار داده است. انواع مختلف جناس، بستر زيبايي دروني را در شعرش فراهم ساخته اند و شاعر در تشبيهاتي غريب به عنوان نمونه، نگاه را به خانقاه و عشق را به خيابان سبز همانند كرده است. افزون بر اين، در فرم و شكل ظاهري نيز توانسته است با ايجاد تنوّع هايي در شكل نوشتاري واژه هايي همچون دود و پرواز در سروده هايش زيبايي منحصر به فردي بيافريند.