«زهد» در جهان بيني عرفاني امام خميني (ره)

بهره مندي از مواهب طبيعي و دنيوي و يا رويگرداني از شؤون آن در همه ي اديان مبحثي مهم تلقي مي گردد. پرداختن بي حد و حصر و بي ضابطه به امور دنيوي و همچنين وانهادن يكسره ي آن در تعاليم ديني امري ناپسند است، در اينجاست كه «زهد» تحت آموزه اي مرتبط با اين مسأله عنوان مي شود كه نوعي بي رغبتي و دل نبستن به ظاهر دنيا است. امام خميني (ره) با شرح كامل انواع زهد نظري متفاوت در اين مورد ارائه مي دهد، به اعتقاد وي عنصر مهم در زهد همان ترك علاقه و عدم وابستگي به دنياست چه بسا انساني با ثروت بسيار زاهد باشد اما ديگري تنها با داشتن كشكولي در زندگيش زاهد حقيقي نباشد. پژوهش حاضر در صدد است با روش توصيفي- تحليلي و ارجاع به اسناد معتبر تخصصي، اصول و مؤلفه هاي زهد را از نظر بزرگان عرفان و البته با محوريت ديدگاه عارف وارسته، امام خميني(ره) در دو اثر اخلاقي-عرفاني «شرح چهل حديث» و «شرح حديث جنود عقل و جهل» اين بزرگوار بررسي نمايد.