تأثير يك دوره تمرين راه رفتن با بازخورد شنيداري موزون بر الگوي الكتروميوگرافي راه رفتن سالمندان

هدف: انحطاط سيستم حسي­-حركتي يكي از فرآيند­هاي تخريبي در دوران سالمندي است كه بر راه‌رفتن صحيح افراد سالخورده تاثير مي‌گذارد. يكي از مكانيزم­هاي احتمالي اين تغييرات هم­انقباضي مي­باشد. افراد سالخورده ناخودآگاه از هم­انقباضي در برابر سفتي مفاصل استفاده مي‌كنند تا زوال فرآيند‌هاي حسي براي كنترل وضعيت بدن را جبران كنند. جبران اين ضعف توسط فرايند هم­انقباضي، افزايش هزينه‌ي انرژي، كاهش عملكرد حركتي و سقوط را به‌دنبال دارد. لذا هدف از اين مطالعه بررسي يك دوره تمرين راه رفتن با بازخورد شنيداري موزون بر هم‌انقباضي عضلات اندام تحتاني سالمندان بود. روش شناسي: تحقيق حاضر نيمه‌تجربي مي­باشد. 27 مرد سالمند 60 تا 75 سال داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند و بر اساس آهنگ ترجيحي راه‌رفتن و به‌طور تصادفي و مساوي در 3 گروه كنترل، راه‌رفتن بدون مداخله و راه‌رفتن با مداخله تقسيم شدند. به منظور ارزيابي هم­انقباضي، فعاليت الكتروميوگرافي عضلات: ساقي قدامي، نعلي، پهن داخلي، پهن خارجي و دوسرراني ثبت شد. تمرينات گروه تجربي شامل دريافت بازخورد شنيداري در حين راه‌رفتن با استفاده از يك مترونوم و هدفون و10 % بالاتر از آهنگ ترجيحي راه‌رفتن در هر هفته به‌مدت 6 هفته 18 جلسه اي و هر جلسه 20 دقيقه بود. يافته­ها: نتايج آزمون ناپارامتريك بوت استرپ، علي رغم بهبود فعاليت عضلات منتخب، از نظر آماري نتايج معني‌داري را نشان نداد (05/0≤P). نتيجه گيري: هر چند بهبود هم­­انقباضي عضلات موافق و كاهش هم‌انقباضي عضلات موافق-مخالف از نظر آماري معنادار نبود، با‌اين‌حال،اين نتايج نشان مي‌دهد كه ممكن است در سالمندان 60 تا 75 ساله جابجايي مسير نواحي پايين‌تر مغز به نواحي بالاتر كه درگير فعاليت‌هاي توجه‌اي است، هنوز كمتر رخ داده است و توجه به اندام و در نتيجه تخريب فعاليت عضلاني قابل توجه نيست و شايد براي ايجاد تغييرات محسوس در سالمندي اوليه، نياز به استفاده از مداخلات طولاني تر حسي است.