تاثير سطح فعاليت و سرعت راه رفتن بر هماهنگي و تغييرپذيري الگوهاي راه رفتن كودكان مبتلا به سندروم داون

هدف: الگوي راه رفتن كودكان مبتلا به سندروم داون در مقايسه با كودكان بدون اختلال، متغيرتر و از هماهنگي كمتري برخوردار است. ازآنجاكه سطح فعاليت­بدني و سرعت راه­رفتن مي‌تواند بر هماهنگي و تغييرپذيري هماهنگي راه­رفتن تأثيرگذار باشد، هدف از اين مطالعه، بررسي اين متغيرها در افراد مبتلا به سندروم داون و مقايسه با افراد بدون كم‌تواني ذهني بود. روش‌شناسي: از 24 شركت‌كننده 15-10 سال به‌صورت در دسترس و به روش همگن‌سازي در سه گروه كودكان فعال مبتلا­ به­ سندروم داون ، كودكان غيرفعال مبتلا به سندروم داون و كودكان گروه كنترل بدون كم‌تواني ذهني خواسته شد تا روي يك تردميل با دو سرعت 0.8 و 1.2 متر بر ثانيه راه­بروند. به‌منظور بررسي الگوي هماهنگي راه­رفتن، با استفاده از دستگاه تحليل حركت سه‌بعدي، فاز­نسبي­مداوم و تغييرپذيري فاز­نسبي­مداوم در جفت قسمت‌هاي ران-ساق و ساق-مچ مورد­ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج آزمون كروسكال واليس نشان داد كه گروه اختلاف معني‌داري در فاز­نسبي­مداوم جفت ساق-مچ (0/008=P) و تغييرپذيري آن (0/001 P ) داشت همچنين نتايج آزمون مان-ويتني نشان داد كه گروه كنترل اختلاف معني‌داري با هر دو گروه فعال (P=0.07) و غيرفعال (P=0.004) مبتلا به سندروم داون در فاز­نسبي­مداوم جفت ساق-مچ داشت. گروه كنترل در تغييرپذيري فاز نسبي جفت ساق-مچ نيز اختلاف معني‌داري با هر دو گروه فعال (P=0.000) و غيرفعال (P=0.000) داشت. به‌علاوه نتايج آزمون ويلكاكسون نشان داد كه افزايش سرعت به افزايش معني‌دار فاز­نسبي­مداوم جفت ساق-مچ در گروه فعال مبتلا به سندروم داون و گروه كنترل منجر شد (P=0.012). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد كه كودكان فعال مبتلا به سندروم داون، قادر به ايجاد انطباق با تغييرات سرعت راه رفتن با غلبه بر سفتي مفصل و تغيير الگوي هماهنگي در مقايسه با كودكان غيرفعال مبتلا به سندروم داون شدند.