تأثير تمرينات بينايي ورزشي بر هماهنگي چشم و دست و ادراك عمق بزرگسالان مبتلا به ضعف حدت بينايي

هدف: هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثير تمرينات بينايي ورزشي بر هماهنگي چشم – دست و ادراك عمق بزرگسالان مبتلا به ضعف حدت بينايي بود. روش شناسي: روش تحقيق از نوع نيمه تجربي و به صورت پيش آزمون و پس آزمون مي باشد. جامعه ي آماري اين پژوهش از كليه ي دانشجويان پسر 27-21 ساله ي دانشگاه تهران با ميانگين سني (8/2±6/24) كه در يك و يا هر دو چشم، دچار ضعف حدت بينايي به صورت نزديك بين (9/10-7/10براساس چارت بينايي اسنلن) بودند، تشكيل شده است. از اين ميان 9 نفر به عنوان شركت كننده ي در دسترس انتخاب شدند. پس از بررسي سوابق پزشكي و انجام تست بينايي اسنلن پيش آزمون هماهنگي چشم و دست با استفاده از دستگاه وينا و ادراك عمق با استفاده از دستگاه سنجش ادراك عمق، گرفته شد. سپس هركدام از آزمودني ها به مدت 18-20 جلسه تمرينات بينايي ورزشي را انجام دادند. بعد از آخرين جلسه ي تمرين و با يك روز فاصله به منظور رفع اثرات تمريني، پس آزمون هماهنگي چشم – دست و ادراك عمق گرفته شد. يافته ها: پس از بررسي طبيعي بودن توزيع داده ها؛ با استفاده از آزمون تي همبسته بين پيش آزمون و پس آزمون، مشخص شد كه تمرينات بينايي ورزشي بر هماهنگي چشم - دست و در فاكتورهاي تعداد كلي خطاها و مدت زمان ماندن در وضعيت خطا تاثير معني داري در بهبود عملكرد شركت كنندگان داشت. (05/0 p) اما در فاكتور مدت زمان كلي اجراي آزمون تاثير معني داري بين پيش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد(130/0=p). همچنين تمرينات بينايي ورزشي بر كاهش خطاي ادراك عمق نيز تاثير معني داري داشت(05/0 p). نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر مي تواند براي كليه ي افراد داراي عيوب انكساري چشم و نيز افراد سالم و گروه ورزشكار به منظور بهبود عملكرد هاي بينايي در سطوح تمريني مقتضي موثر باشد.