مقايسه مهارت هماهنگي دوطرفه دانش­آموزان با اختلال يادگيري و دانش­آموزان عادي

هدف: اهميت رشد توانايي­هاي حركتي در بازداري يا پيشرفت عملكرد حركتي به خوبي ثابت شده است. اختلال يادگيري خاص به معناي اختلالاتي است كه در يك يا بيش از يك فرايند روانشناختي پايه كه در فهم يا كاربرد زبان گفتاري يا نوشتاري دست اندر كار هستند رخ مي دهد و ممكن است خود را به صورت توانايي ناقص در مهارت گوش دادن، فكر كردن، حرف زدن، خواندن، نوشتن، هجي كردن، يا انجام محاسبات رياضي نشان دهد. اصطلاح اختلال يادگيري از نياز به تشخيص و خدمت به دانش‌آموزاني برخاسته‌است كه به‌طور مداوم در كارهاي درسي خود با شكست مواجه مي‌شوند و در عين حال درچهارچوب سني كودكان استثنايي نمي‌گنجند. هماهنگي دوطرفه توانايي استفاده از دو طرف بدن به طور همزمان است. كودكاني كه در اين زمينه ضعف دارند در فعاليتهاي حركتي درشت مثل پريدن، گرفتن توپ و ضربه زدن ريتميك روي يك طبل مشكل دارند. هدف از اجراي اين تحقيق، مقايسه مهارت هماهنگي دوطرفه بين دانش آموزان با اختلال يادگيري و دانش­آموزان عادي است. روش شناسي: اين تحقيق بر روي تعداد 30 دانش­آموز (15 دانش­آموز عادي و 15 دانش­آموز با اختلال يادگيري) با ميانگين سني 12 سال مشغول به تحصيل در مدارس عادي شهر قزوين انجام شده است. براي ارزيابي مهارت هماهنگي دوطرفه از خرده آزمون هماهنگي دوطرفه مقياس رشد حركتي برونينكز – اوزرتسكي استفاده شد. يافته ها: تحليل­هاي آماري نشان داد كه دانش­آموزان با اختلالات يادگيري در مهارت هايي كه مستلزم هماهنگي دوطرفه بدن هستند بطور معناداري ضعيف­تر از دانش­آموزان عادي عمل مي­كنند (01/0P=). نتيجه گيري: مطابق يافته­هاي پژوهش حاضر، دانش آموزان با اختلال يادگيري نه تنها از نظر برخي فرايندهاي شناختي ضعيف تر از دانش آموزان عادي هستند بلكه در مهارتهاي حركتي پيچيده اي همچون هماهنگي دوطرفه ضعف دارند و بايد براي تقويت اين مهارتها در دانش آموزان با اختلال يادگيري نيز برنامه ريزي صورت پذيرد.