تأثير تمرين راه‌رفتن با اتخاذ كانون توجه بيروني بر هم انقباضي عضلات اندام تحتاني سالمندان

هدف: راه‌رفتن به عنوان يكي از ويژگي هاي سيستم حسي حركتي در دوره پيري دچار تغييرات نزولي مي شود. كاهش عملكرد سيستم‌هاي حسي مانند بينايي و شنوايي در اين دوره موجب افزايش دقت و توجه فرد به اندام‌ها شده (توجه دروني) و درنتيجه اجراي كنترل خودكار را مختل مي‌سازد. يكي از مكانيسم‌هاي جبراني براي اين تغييرات، افزايش هم‌انقباضي است .از جمله راهكارهاي جديد در حوزه توانبخشي استفاده از علائم موزون حسي مانند علائم ديداري است كه با ايجاد كانون توجه بيروني و تمركز بر اثر حركت به فرايندهاي خودكار و غير هوشيارانه اجازه مي دهد تا حركت را كنترل و منجر به اجراي مؤثرتر و خودكار در حركت گردد.روش شناسي: تحقيق حاضر نيمه‌تجربي مي باشد. 27 مرد سالمند 60 تا 75 سال داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند و بر اساس آهنگ ترجيحي راه‌رفتن و به‌طور تصادفي و مساوي در 3 گروه كنترل، راه‌رفتن بدون مداخله و راه‌رفتن با مداخله تقسيم شدند. به منظور ارزيابي هم انقباضي، فعاليت الكتروميوگرافي عضلات: ساقي قدامي، نعلي، پهن داخلي، پهن خارجي و دوسرراني ثبت شد. تمرينات گروه تجربي شامل دريافت علائم موزون ديداري در حين راه رفتن با استفاده از يك مترونوم و ال‌اي‌دي‌هاي نوري و10 % بالاتر از آهنگ ترجيحي راه‌رفتن در هر هفته به مدت 6 هفته 18 جلسه اي و هر جلسه 20 دقيقه بود. يافته ها: نتايج كوواريانس تك متغيره و بوت استرپ نشان داد كه فعاليت هم انقباضي عضلات از نظر آماري معنادار نبوده است (05/0≤P). نتيجه گيري: تغييرات در جهت مثبت عضلات هم انقباض موافق و عضلات موافق-مخالف در گروه تجربي مشاهده شد كه از نظر آماري معني دار نبود و ممكن است دليل بر اين باشد كه در دوره اوليه سالمندي تغييرات بارز شناختي از ناحيه غيرهوشيارانه به منطقه هوشيار قشر مغز، ايجاد نمي شود و تاثير مثبت كمي بر فعاليت عصبي عضلاني بجاي مي گذارد، اما شايد بتوان با احتياط اين دسته از مداخلات توانبخشي را براي افراد مسن توصيه كرد.