تأثير تمرينات هوازي و آرام سازي بر استرس دانش­ آموزان ورزشكار

هدف: همواره فعاليت بدني با سلامتي و پيشگيري از بيماري­ها همراه است . هدف از تحقيق حاضر تأثير تمرين­هاي هوازي و آرام­سازي بر استرس دانش­آموزان ورزشكار بود. روش شناسي: روش تحقيق نيمه تجربي از نوع ميداني با طرح پيش آزمون- پس آزمون با سه گروه تجربي و يك گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل دختران ورزشكار شهرستان خنداب از توابع استان مركزي و با دامنه سني 13-10 سال بود. از بين جامعه آماري تعداد 40 نفر دانش آموز بطور هدفمند انتخاب و براساس پرسشنامه اطلاعات فردي همگن شدند. شركت كنندگان در 4 گروه (3 گروه تجربي و يك گروه كنترل) قرار گرفتند. گروه تجربي اول برنامه تمرين هوازي و گروه تجربي دوم برنامه آرام­سازي گروه تجربي سوم تركيبي از برنامه هوازي و آرام­سازي انجام دادند.گروه كنترل هيچ تمرين هدفمندي نداشتند. ابتدا از آزمودني­ها پيش ازمون به عمل آمد و بطور هدفمند افراد با استرس بالا انتخاب شدند. سپس تمرينات به مدت 8 هفته (2 جلسه در هفته) اجرا و در آخرين جلسه آزمون استرس ادراك شده كوهن از آنها بعنوان پس آزمون گرفته­شد. ابزار گردآوري اطلاعات، از پرسشنامه اطلاعات فردي و براي سنجش استرس از پرسشنامه استرس كوهن استفاده شد. روش آماري، از آزمون تحليل واريانس و كواريانس با سطح معني داري 05/0 جهت آزمون فرضيه­ها استفاده گرديد. تمام تحليل­ها در بسته نرم افزاري SPSS نسخه 16 صورت گرفت. يافته­ها: نتايج نشان داد تمرينات هوازي سبب كاهش استرس دانش­آموزان مي­شود اما تمرينات آرام­سازي تأثير بيشتري نسبت به تمرينات هوازي در كاهش استرس داشت. در گروه سوم تأثير تركيب تمرينات هوازي و آرام­سازي در كاهش استرس دانش­آموزان به طور معني دار بهتر و مفيدتر بود . نتيجه­گيري: دانش­آموزان ورزشكار از استرس به خصوص حين مسابقه رنج مي­برند آنها مي­توانند قبل از مسابقه با كمك مربي خود و به واسطه تمرينات آرام­سازي و تمرينات هوازي استرس خود را كنترل و كاهش دهند. لذا پيشنهدا مي­گردد اين نوع تمرين­ها در مدارس رواج يابد.