جايگاه تحليل استنادي در خودارزيابي اساتيد و پژوهشگران رشته علوم انساني

هدف از ارائه اين مقاله، بررسي جايگاه تحليل استنادي در خودارزيابي اساتيد و پژوهشگران رشته علوم انساني است. تحليل استنادي به خودارزيابي پژوهشگران كمك مي‌كند و يك محقق با پيگيري استنادها و با پي‌بردن بر رد يا اثبات ادعاهاي خود و ديگران درمورد آثار منتشر شده با پيگيري استنادها مي‌توانند روش‌هاي خود را بهبود بخشند. تحليل استنادي از روش‌هاي كمي پيشگام در ارزيابي پژوهش است. پيش‌فرض زيربنايي در اين روش آن است كه استناد به دليل قوت، صحت، تازگي، نوآوري و اعتبار در روش‌شناسي، محتوا و نتايج آثار روي مي‌دهد. بنابراين پيش فرض، هرچه اثري استناد بيشتر دريافت داشته باشد، اعتبار بيشتري از سوي جامعه علمي دريافت كرده و متقابلاً تأثير علمي بيشتري نيز بر آن گذارده است. تحليل استنادي به خودارزيابي پژوهشگران كمك مي‌كند و يك محقق با پيگيري استنادها و با پي-بردن بر رد يا اثبات ادعاهاي خود و ديگرن درمورد آثار منتشر شده با پيگيري استنادها مي‌توانند روش‌هاي خود را بهبود بخشند. تحليل استنادي از استنادهاي منابع علمي براي برقراري، تحليل و درك ميان منابع علمي يا محققان استفاده مي‌كند. از اين روش براي درك ريشه تاريخي يك انديشه مي‌توان استفاده كرد. از نگاه توسعه، رويكرد به تحليل استنادي توسعه علم را به همراه دارد. برخي كاربردهاي تحليـل استنادي عبارتند از: بهبود يافتن كنترل كتابشناختي حوزه‌هاي علمي گوناگون، تشخيص و كشف منابع اصلي، دسته بندي منابع، ره گيري توسعه انديشه‌ها و رشد مقالات علمي، پيش‌ بيني روند انتشارات، بيان الگوي استفاده از مواد منابع، سياستگذاري براي كتابخانه‌ها و مراكز اطلاع‌رساني، چگونگي استناد در ميان نويسندگان رشته‌هاي گوناگون، شناسايي نويسندگاني و پژوهشگراني كه بيشتر از ديگران مورد استناد قرار گرفته‌اند، كشف و شناسايي مجلات، و....