بررسي مسائل زيست محيطي درفقه ازمنظرقاعده لاضرر

«قواعـد فقهي» از مهم‌ترين مسـائلي است كـه تحقيـق و بحـث دربـاره آن بر فقيه واجب است، و وسيله‌اي براي رسـيدن به احكـام فراواني در تمام ابواب فقه بوده، يكي از اين قواعد، قاعده لا ضرراست.باتوجه به مفادقاعده درجهت ممانعت ازضررزدن به محيط زيست به نظرمي رسداين قاعده درمسائل زيست محيطي مي تواندنقش مهمي راايفاكند،جستارحاضرباروش توصيفي- تحليلي وباابزار كتابخانه اي به تبيين كاربردقاعده لاضرردرمحافظت ازمحيط زيست پرداخته است ومسائل زيست محيطي بارويكردي فقهي بررسي شده است.با تكيه‌بر قاعده تبيين‌هاي مختلفي ازمفادقاعده لاضرربه عمل‌آمده است كه هركدام به‌نوعي به حفظ محيط‌زيست به‌عنوان منفعت يا مصلحت عمومي و لزوم دفع يا رفع ضررازآن مربوط مي‌شوندو در حوزه حقوق محيط‌زيست با اعمال قاعده لا ضرر به ممنوعيت هرگونه فعل و ترك فعل و همچنين قانوني مي‌انجامد كه داراي اثرات مخرب محيط زيستي باشد. اولين نكته در اين خصوص توجه به مفهوم محيط‌زيست در حقوق محيط‌زيست است كه دايره‌اي به گستردگي تمامي محيط پيراموني انسان رادربرميگيردوشارع مقدس درمواردي نيز استفاده انسان از محيط‌زيست رامحدودكرده است و اجازه انجام برخي تصرفات راازماگرفته است مسلمأ اگر انسان بخواهدبي رويه و بدون رعايت مسائل ايمني و بهداشتي به استفاده از محيط‌زيست بپردازددرمواردي موجب تخريب آن را فراهم مي سازد بنابراين به‌حكم عقل انسان اجازه نداردبطورغيرمجاز از طبيعت استفاده كند.