مديريت تقاضاي آب و سازگاري با كم آبي

كمبود آب در ايران يكي از عوامل محدود كننده اصلي توسعه فعاليتهاي اقتصادي در دهـه هـاي آينده به شمار مي رود. متأسفانه در كشور ما هنوز استفاده مطلوب از آب به شكل يك فرهنگ جايگـاه خاص خود را پيدا نكرده است، به همين جهت دستيابي به تعادل نسبي در زمينه عرضه و مصـرف آب يك اصل اساسي و ضروري است كه اين مهم جز با ايجاد يك نظام جامع مـديريت آب ميسـر نيسـت. در نگرش جديد جهاني، آب كالايي اقتصادي- اجتماعي و به عنوان نيـاز اوليـه انسـان محسـوب مي شود. هر چند آب يكي از منابع تجديد شونده به شمار مي رود، اما مقدار آن محدود است. با توجه به رشد جمعيت، گسترش صنعت، بالا رفتن سطح بهداشت و رفاه عمومي، سرانه منابع تجديد شـونده رو به كاهش است. در اين مقاله ضمن طرح و بيان اهميت موضوع مديريت تقاضـا و صـرفه جـويي آب در بخشـهاي شهري، كشاورزي و صنعتي به الگوي مصرف و تلفات آب شهري، عوامل مؤثر بـر كـاهش تقاضـاي آب شهري و وضعيت مصرف آب در بخش كشـاورزي و صـنعت پرداختـه شـده است. در انتهـا روشـهايي براي جلوگيري از كاهش مصرف و اسراف آب ارائه مي گردد.