نقش توسعه گردشگري در روستاها بر شاخص هاي زيست محيطي آن

رابطه بين گردشگري روستايي و محيط زيست يك رابطه دوسويه مي باشد و اين دو از يكديگر تاثير و تاثر مي پذيرند و توسعه گردشگري روستايي هم مي تواند اثرات سوء و هم اثرات مثبت بر محيط زيست داشته باشد. روش پژوهش از نوع توصيفي-تحليل مي باشد كه به بررسي چگونگي تاثيرپذيري محيط زيست روستا بر مبناي توسعه گردشگري روستايي پرداخته است. نتايج بيانگر آن است كه توسعه گردشگري در مناطق روستايي مي تواند اثرات مثبت و منفي بر محيط زيست روستايي داشته باشد كه به نظر مي رسد در كشورهاي در حال توسعه اين امر زمينه ساز بهبود شرايط محيط زيستي و در كشورهاي كمتر توسعه يافته و در حال توسعه اين امر زمينه ساز شرايط حاد زيست محيطي براي مناطق روستايي شده است. در واقع توسعه گردشگري روستايي و ورود گردشگران به مناطق روستايي زمينه ساز توجه مردم محلي براي حفظ منابع آبي، خاكي، هوا و يادمانهاي طبيعي و تاريخي براي كسب رضايت بيشتر گردشگران و توجه محيط پيرامون مي شود و همچنين تعامل بين گردشگر و مردم محلي سبب افزايش اطلاعات زيست محيطي براي مردم محلي مي گردد و شرايط به سمت و سوي بهبود پيش خواهد رفت. از طرفي چنانچه گردشگران از فرهنگ متناسب زيست محيطي برخوردار نباشند، اين امر سبب بهره برداري بيش از حد از محيط پيرامون، زباله ريزي، آلودگي آب و خاك و هوا و صوتي مي گردد و بر آسايش و آرامش مردم محلي خلل وارد مي سازد. بنابراين مهم ترين گام در توسعه گردشگري و نقش آن بر توسعه محيط زيست روستا، فرهنگ سازي متناسب آن در بين مردم محلي و گردشگران مي باشد.