نظام آموزشي دوره صفويه از منظر سفرنامه نويسان

عصر صفويه يكي از با اهميت ترين دوره هاي تاريخ ايران محسوب مي شود. به علت ريشه مذهبي آن، چهره ويژه اي از حكومت جلوه گر مي شود كه زمينه بسياري از تحولات اجتماعي، سياسي، و مذهبي در اعصار بعدي را نيز پديد مي آورد. بدين سان يكي از دوره هاي پرورنق بازار آموزش و پرورش علوم ديني و به ويژه علوم نقلي شيعه رقم خورد. اين وضعيت توسط سياحان اروپايي كه در عهد صفويه به ايران سفر كرده اند، مورد توجه قرار گرفته و در نوشته يشان به خوبي قابل مشاهده است. نظام آموزشي از اركان عمده و اصلي ساختار فرهنگ و اصلي ساختار هر قوم و ملتي است. اين نهاد نيز مانند سايرنهادهاي اجتماعي پديده اي تاريخي است و وجود سيال آن در بستر جاري زمان به پيش مي آيد و همواره براي شناخت افكار يك ملت، بايد به شناخت اين پديده پرداخت. دستاورد اين تحقيق با بهره گيري از روش تحقيق تاريخي، اين است كه پادشاهان صفوي در بعد آموزش هاي نظري از كليۀ مؤسسات سنتي و جديد، اعم از مساجد، خانقاه ها، مدارس، قهوه خانه ها و غيره با محتوايي متناسب با جهت گيري جديد مذهبي استفاده مي كردند.