رمان ضد جنگ و صلح طلب فارسي با نگاهي به رمان هاي جواد مجابي

انسان را حيوان ناطق خوانده اند و از ويژگي هاي مميزه ي او نسبت به ديگر جانوران قوه ي درك و فهم را برايش برشمرده اند؛ اما ويژگي هاي مشترك او با جانوران بسيار است كه مهم ترين آن را «ستيزه طلبي» مي توان دانست. انسان نيز مانند ديگر مشابهان خود براي خوراك، جفت و قلمرو به جنگ و ستيزه مي پردازد. در گذز تاريخ و با پيشرفته شدن انسان، دست يابي او به سلاح هاي پيشرفته ممكن شد. كشتار و از سر راه برداشتن دشمنان با اين سلاح ها آن قدر آسان بود كه رفته رفته او را به فكر گسترش قلمرو و چيرگي بر كل زمين انداخت. اين مقوله ي غيرانساني و كشتار بي حد و حصر، روشنفكران و نويسندگان را بر آن داشت كه دست به كار شده و با نفوذ خود بر اذهان عمومي، تا جاي ممكن از افزايش اين روند پيش گيري كنند. در نتيجه، آثار متعددي درباره ي فجايع حاصل از جنگ، با عنوان «آثار ضد جنگ» به وجود آمد. يكي از مظاهر بزرگداشت صلح همانا نشان دادن فجايع حاصل از جنگ و ارائه ي توصيفات مختلف از فضاي جنگ در هاله اي از موقعيت هاي طنز انتقادي است. رمان نويسان ايراني هم به سهم خود در اعلام بيزاري از جنگ و خلق رمان هاي ضد جنگ كوشيدند. در ميان رمان نويسان ايراني، جواد مجابي از نويسندگاني است كه بيش تر رمان هايش را در زمان جنگ تحميلي عراق عليه ايران و پس از آن نوشته است. اين پژوهش در پي پاسخ به اين پرسش است كه با توجه به هم-زماني و تأخر رمان هاي نويسنده با جنگ ايران و عراق، موضع گيري وي درباره ي جنگ چيست؟ آيا او خواهان صلح است يا طرف دار قدرت طلبي و جنگ؟