توسعه مدل مفهومي بخش آب در پيوند آب، غذا و انرژي در سطح شبكه هاي آبياري بر اساس شاخص هاي عدالت و كفايت آب

آب، غذا و انرژي اصلي ترين منابع مورد نياز براي توسعه جوامع مدرن هستند، بطوريكه با بررسي چالش هاي اين منابع و بهبود مديريت و تعامل ميان آنها، ميتوان جامعه اي پايدارتر با رفاه بيشتر فراهم آورد. رشد جمعيت و افزايش تقاضا براي داشتن زندگي بهتر، تقاضا براي مصرف آب، انرژي و غذا را افزايش مي دهد. بخش كشاورزي و شبكه هاي آبياري بزرگترين مصرف كننده آب و توليد كننده غذا مي باشد. لذا بررسي همه جانبه اين عوامل در شبكه هاي آبياري اهميت ويژه اي دارد. رويكرد هاي موجود تا كنون هر يك از اين عوامل را بصورت مستقل بررسي نموده و به ارتباط متقابل آنها كمتر توجه نموده است. پيچيدگي مسائل شبكه هاي آبياري و وجود تعاملات و وابستگي بين اجزاي آن با هسته مركزي آب، ضرورت يك نگاه همه جانبه و سيستمي در بلند مدت را ايجاب مي كند. رويكرد علم پويايي سيستم ها ابزاري مناسب براي بررسي اين روابط و تعاملات است. در اين تحقيق بر با بررسي هاي كارشناسي، مصاحبه حضوري و تكميل پرسشنامه توسط كارشناسان و مديران شبكه هاي آبياري مكانيزم هاي حاكم بر اين امر شناسايي شده است. چهار مكانيزم محدوديت رشد، كاهش اهداف، راه حل هاي منجر به شكست و موفقيت در پي موفقيت شناسايي گرديد و مدل مفهومي آنها استخراج شد. با توسعه اين روش در بخش غذا و انرژي ميتوان مدل جامع پيوند آب، غذا، و انرژي را در شبكه هاي آبياري توليد و با آزمون سياست ها ي مختلف اثرات بلند مدت آنها را بر بهبود عملكرد شبكه هاي آبياري بررسي نمود.