نقش برنامه ريزي كالبدي معماري در طراحي زيرساخت ها در رسيدن به سطح كيفيت زندگي مطلوب در محلات محروم شهري

The role of architectural planning in infrastructure design in achieving the desired quality of life in disadvantaged urban areas

علم معماري هم مانند هر علم ديگري در پي يافتن نوعي سازماندهي است كه شرايط مطلوب زندگي را براي اجتماع فراهم كند كه بهبود وضعيت مناطق محروم هم از اين شرايط مستثني نيست. عدالت اجتماعي را در يك جمله مي توان تخصيص منابع اضافي براي جبران مشكلات اجتماعي و طبيعي يك منطقه تعريف كرد كه در آن توزيع منابع در مناطق بر اساس نياز و قرار دادن تسهيلات در اختيار مناطق بر مبناي استحقاق و در نظر گرفتن منفعت عمومي براي رفع مشكلات محيطي انجام مي پذيرد. پديده مهاجرت كه امروز نيز به طور وضوح در تمام مناطق محروم مشاهده مي گردد و بخش عظيمي از آن را نيروي جوان و خلاق اين مناطق را در بر مي گيرد، بيشك دستاورد عدم توزيع يكسان و نابرابري در فرصت هاست. اين در حاليست كه توزيع عادلانه امكانات علاوه بر كاهش روند مهاجرت، درقالب رويكردي عدالت محور با سرعت بيشتر و برنامه ريزي منسجم تر با نيت توليد ثروت در مناطق محروم ، فرايندي است كه مي تواند به تعالي و رشد جامعه كمك شاياني نمايد. حال آن كه معماري نيز به سهم خود معتقد است يكي از كارهايي كه مي توان با آن به كيفيت زندگي اين مناطق كمك كرد طراحي زيرساخت هاي شهري با كمك برنامه ريزي هاي متناسب با نيازهاي جمعيتي و تخصيص منابع بر اساس ارزشيابي و عدالت به فراخور نياز هر منطقه ضمن زدودن محروميت ها مي توان به آمايش سرزميني و توسعهاي همه جانبه و پايدار دست يافت.

Architectural science, like any other science, seeks to find a sort of organization that provides the ideal living conditions for the community, which is no exception to the improvement of the situation of deprived areas. Social justice in one sentence can be defined by allocating additional resources to compensate for the social and natural problems of an area in which the distribution of resources in the regions based on the need and placement of facilities on the basis of entitlement and taking into account the general benefits for the elimination of problems An environment is accomplished. The phenomenon of migration, which today is clearly visible in all deprived areas, and a large part of it is the young and creative force of these areas, is undoubtedly the result of the lack of uniform distribution and inequality in opportunities.This is despite the fact that the fair distribution of facilities in addition to reducing the process of migration, in the form of a justice-centered approach with more speed and more coherent planning with the intention to generate wealth in deprived areas, is a process that can contribute to the development of society. While architecture also contributes to its contribution, one of the things that can be helped with the quality of life of these areas is the design of urban infrastructure with the help of population-based planning and resource allocation based on evaluation and justice, in line with the needs of each The region, while removing the deprivations, can achieve a comprehensive and sustainable territorial development and development.