بررسي شبه‌استاتيكي اثر استفاده از پابند وسلو ۱۴ W در خطوط راه‌آهن با روسازي دال‌ بتني

سيستم پابند در دال خط‌ها در انتقال و تعديل نيرو به تراورس نقشي اساسي ايفا مي‌كند لذا بررسي رفتار و انتخاب صحيح آن از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. اصولاً سيستم­هاي پابند[1] بر اساس مقدار سختي قائم قابل حصول در زير ريل براي خطوط بالاستي[2] و دال بتني[3] مورد استفاده قرار مي­گيرند. ازآنجايي‌كه سيستم پابند وسلو ۱۴W [4]به‌عنوان عمده پابند مورداستفاده در خطوط بالاستي راه‌آهن ايران مورد استفاده قرار گرفته است، استفاده از اين سيستم پابند براي خطوط دال بتني نيز در حال گسترش است. در اين بررسي به‌طور خاص روسازي خط بتني ايستگاه دامغان در محور تهران- مشهد مورد مطالعه قرار گرفته‌شده است. به‌منظور تعيين درصد نيروهاي وارده بر هر تراورس­[5] دال با توجه به سختي قائم اجزاء روسازي، سيستم روسازي توسط نرم‌افزار ۲۰۰۰ Sap به‌صورت تير بر روي بستر گسترده مدل گرديده است. سپس توسط نرم‌افزار المان محدود ABAQUS به بررسي تنش‌هاي وارده به دال بتني در محل اتصال تراورس به دال پرداخته شده است. نتايج نشان‌دهنده تنش‌هاي برشي بيش‌ازحد در محل اتصال تراورس به دال مي‌باشد. در اين بررسي اثر پديده خستگي موردتوجه نبوده است و جا دارد در ادامه تحقيق مدل بارگذاري متناوب[6] با لحاظ اثرات خستگي نيز مورد بررسي بيشتر قرار گيرد. نهايتاً لازم است در استفاده از سيستم پابند مذكور در خطوط بتني تجديد نظر شود.