آموزش مثبت انديشي از طريق داستان گويي بر سازش يافتگي اجتماعي كودكان پيش دبستاني شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش مثبت انديشي از طريق داستان گويي بر سازش يافتگي اجتماعي كودكان پيش دبستاني شهر اصفهان بود. طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي به‌صورت پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. بدين منظور از بين جامعه آماري موردنظر كه كليه كودكان پيش دبستاني شهر اصفهان در سال 1397بودند، تعداد 30 نفر به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي و براساس معيارهاي ورود و خروج پژوهش انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي ‏مورداستفاده در پژوهش عبارت بودند از: مقياس هوشي وكسلر كودكان نسخه چهارم(WISC-IV) و پرسشنامه سازش يافتگي كودكان‏(سينها و شينگ، 1993). پس از آن، شركت‌كنندگان در گروه آزمايش طي 12 جلسه 90 دقيقه اي تحت آموزش هاي مثبت انديشي با روش داستان گويي قرا گرفتند. نتايج حاصل از تجزيه‌وتحليل داده‌ها در سطح آمار استنباطي با استفاده از روش تحليل كواريانس(ANCOVA) نشان داد كه آموزش مثبت انديشي از طريق داستان گويي موجب بهبود سازش يافتگي اجتماعي كودكان پيش دبستاني شده است(01/0‏P ‎‏).‏ ‏بر اين اساس مي‌توان از اين آموزش‌ها در مراكز پيش دبستاني جهت افزايش مثبت انديشي و داشتن نگاهي مثبت به جهان براي كودكان استفاده نمود.