طراحي خانه ي سالمندان براي افزايش تعاملات اجتماعي آن ها بر مبناي معماري جمعي

امروزه سالمندان قشر بزرگي از جمعيت هر جامعه اي را تشكيل مي دهند، به دليل كنترل رشد جمعيت و افزايش خدمات بهداشتي-درماني تعداد سالمندان رو به افزايش است، به نحوي كه نرخ رشد سالمندان از نرخ رشد جمعيت بيشتر شده است. اگر در تعريف سالمندي ودوران پيري سن را ملاك قرار دهيم سن 60 يا 65 سالگي به بعد دوران سالمندي به حساب مي آيد. بر اساس تقسيم بندي سازمان ملل متحد، كشورها داراي 3 نوع ساخت جمعيتي جوان، بزرگسال و سالخورده هستند كه بر اساس اين تعريف از سال 75 ايران كشوري با جمعيت بزرگسال مي باشد. با تحولات فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي جامعه، نگهداري سالمندان در منزل با چالش روبرو گشته است و هر ساله ارجاع به سراي سالمندان بيشتر مي شود، با توجه به اين كه شمار سالمندان در كشور ما در حال افزايش است، بايد امكانات بسياري براي اين افراد فراهم آيد تا در حد امكان به افزايش ميزان كيفيت زندگي و نيازهاي رواني، اجتماعي و جسماني آن ها پاسخ داده شود. بدين منظور ايجاد فضايي آرام و بدون تنش مي تواند آرامش بخش روح و روان سالمندان باشد. هدف اين پژوهش، يافتن عوامل مؤثر در افزايش ميزان كيفيت زندگي، افزايش تعاملات اجتماعي، آسايش سالمندان و طراحي مسكن مناسب با توجه به معماري جمعي و ويژگي هاي محيطي براي سالمندان مقيم خانه هاي سالمندان است. يكي از مهم ترين عوامل طراحي محل زندگي سالمند اين است كه شبيه به محيط خانه باشد، در اين صورت سالمند احساس صميميت بيشتري خواهد داشت. با توجه به نتايج بدست آمده فضاهايي كه باعث ايجاد مشاركت وتعاملات اجتماعي مي شود از اهميت زيادي برخوردار است، بنابراين استفاده از طبيعت و فضاي سبز، وجود فضاهاي عمومي باز، پرداختن به فعاليت هاي هنري و طراحي فضاهاي ورزشي و پيادروي، استفاده از تجربيات گذشته آن ها باعث بهتر شدن روحيه سالمند مي شود.